Σε αυτή τη μελέτη εξετάζεται ο λικνισμός στερεών σωμάτων υπό την επίδραση σεισμικών διεγέρσεων. Μελετάται η δυνατότητα εφαρμογής στην περίπτωση πραγματικών σεισμικών διεγέρσεων, μιας παραμετρικής σχέσης η οποία αναπτύχθηκε χρησιμοποιώντας ημιτονικούς παλμούς. Απαραίτητες θεωρήθηκαν ορισμένες προσαρμογές της σχέσης, η οποία χρησιμοποιεί τόσο τα στοιχεία του στερεού (διαστάσεις, μάζα, ροπή αδράνειας, συντελεστής αποκατάστασης) όσο και αυτά του ημιτονικού παλμού (αριθμός κύκλων, εύρος, περίοδος). Γίνονται ορισμένες παραδοχές σχετικά με τον συντελεστή αποκατάστασης e και τον αριθμό ισοδύναμων κύκλων ημιτόνου κ, ενώ η περίοδος του ημιτονικού παλμού αντικαθίσταται από την δεσπόζουσα περίοδο της εδαφικής κίνησης. Η σχέση τροποποιείται σύμφωνα με τις παραδοχές που γίνονται, και στη συνέχεια εφαρμόζεται για την εκτίμηση της ελάχιστης επιτάχυνσης που αναπτύχθηκε σε περιοχές κοντά στο επίκεντρο κατά τη διάρκεια του σεισμού της 7ης Σεπτεμβρίου 1999 της Αθήνας.

Η παρούσα μελέτη χωρίζεται σε τέσσερα μέρη. Στο πρώτο μέρος παρουσιάζονται οι κυριότερες προσεγγίσεις του φαινομένου που έχουν γίνει από διάφορους μελετητές τον τελευταίο αιώνα. Οι μελέτες αυτές περιλαμβάνουν ντετερμινιστικές και πιθανοτικές προσεγγίσεις του φαινομένου. Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζεται η μελέτη που έγινε από τον Κ.Συγγρό και η οποία εξέτασε το λικνισμό στερεών σωμάτων υπό την επίδραση ημητονικών παλμών. Στη μελέτη αυτή προτάθηκε ένας νέος συνδιασμός παραμέτρων και εξετάστηκε η επίδρασή τους στο φαινόμενο. Τέλος, παρουσιάζεται η παραμετρική σχέση που προτάθηκε για την εκτίμηση της ελάχιστης επιτάχυνσης για την ανατροπή στερεού που λικνίζεται υπό ημιτονικό παλμό, καθώς και οι απαιτήσεις και περιορισμοί αυτής. Στο τρίτο μέρος επιχειρείται η επέκταση της χρήσης της προταθήσας στο προηγούμενο μέρος εξίσωσης για περιπτώσεις που το στερεό λικνίζεται υπό σεισμική διέγερση. Εξετάζονται ο συντελεστής αποκατάστασης e, ο αριθμός των ισοδύναμων κύκλων ημιτόνου καθώς και η δεσπόζουσα περίοδος της εδαφικής κίνησης, για τον προσδιορισμό της οποίας εξετάζονται διάφορες μέθοδοι. Στη συνέχεια η αναλυτική σχέση τροποποιείται ανάλογα με τα συμπεράσματα και ελέγχεται για διάφορα στερεά και σεισμικές καταγραφές, ενώ γίνονται παρατηρήσεις για την εφαρμοσιμότητά της. Στο τέταρτο μέρος η σχέση που εξετάστηκε στο προηγούμενο μέρος εφαρμόστηκε δοκιμαστικά στην περίπτωση του σεισμού της 7/9/1999 της Αθήνας. Χρησιμοποιήθηκαν καταγραφές αντικειμένων από την επικεντρική περιοχή καθώς και καταγραφές της δονησης απο διάφορες περιοχές. Από τις καταγραφές αυτές και την εξεταζόμενη σχέση εκτιμάται η ελάχιστη επιτάχυνση που αναπτύχθηκε στις περιοχές αυτές.