Τα σύνθετα υλικά αποτελούν ένα νεόφταστο υλικό ανάληψης εφελκυστικών τάσεων. Οι κανονισμοί έτσι που περιγράφουν τη χρήση τους είναι λίγοι και ταυτόχρονα αμφισβητούμενου κύρους. Μια απόπειρα σχεδιασμού είναι και αυτή που περιγράφεται στο σχέδιο κανονισμού της ομάδας fib Τ.G 9.3, το οποίο και επιλέγεται να ελεγχθεί όσον αφορά το μέρος που περιλαμβάνει την χρήση δοκών σε κάμψη και διάτμηση.

Σε πρώτη φάση παρατίθεται το τμήμα το σχεδίου που αφορά τον έλεγχο σε κάμψη και διάτμηση απλών περιπτώσεων δοκών. Συγκεκριμένα αναφέρονται συνοπτικά τα βασικά σημεία του σχεδίου που αφορούν, αλλά περισσότερο απλοποιημένα και συντεθειμένα σε διαδοχικά βήματα σχεδιασμού ώστε το υλικό να γίνει περισσότερο εύληπτο προς εφαρμογή. Ανά σημεία έλλειψης που γίνονται αντιληπτές σχολιάζονται.

Ακολουθεί η περιγραφή των 15 άρθρων που χρησιμοποιούνται για την συσχέτιση της θεωρίας του σχεδίου με την πειραματική πραγματικότητα. Συνολικά χρησιμοποιούνται 108 και 41 δοκίμια  για τον έλεγχο σε κάμψη και διάτμηση αντίστοιχα. Το εύρος των μηχανικών παραμέτρων  σε αυτές τις εφαρμογές ποικίλει.

Στη συνέχεια κάθε πειραματικό αποτέλεσμα αξιολογείται. Βασικό συμπέρασμα είναι ότι οι προβλέψεις έναντι αστοχίας σε κάμψη είναι σχεδόν πάντα υπέρ της ασφάλειας, σε αντίθεση με την περίπτωση της διάτμησης. 

Αποκλίσεις παρατηρούνται τόσο στην ταύτιση του τύπου, όσο και της τιμής της αστοχίας μεταξύ πειραματικών και θεωρητικών αποτελεσμάτων. Ακολουθεί η παραμετρική ανάλυση των δεδομένων βάση τόσο των παραμέτρων που περιλαμβάνουν οι σχέσεις σχεδιασμού όσο και άλλων, με σκοπό να φανούν τάσης επιρροής παραμέτρων που δεν έχουν αποτυπωθεί. Εξετάζεται επίσης, κατά πόσο οι περιορισμοί οι συστάσεις για το επιτρεπτό εύρος παραμέτρων που συνοδεύουν την εφαρμοσιμότητα του κανονισμού είναι βάσιμοι.