Στην παρούσα μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία διερευνήθηκε το πρόβλημα της κατανομής των εδαφικών ωθήσεων πάνω σε πολλαπλά αγκυρωμένα εύκαμπτα πετάσματα. Για τον υπολογισμό των ανωτέρω ωθήσεων, έχουν προταθεί αρκετές αναλυτικές ημι–εμπειρικές μεθοδολογίες από διάφορους ερευνητές.

 

Για την αξιολόγηση των παραπάνω μεθόδων και για μια κατά το δυνατόν πιο ρεαλιστική προσομοίωση του εν λόγω προβλήματος, μορφώθηκε ένα κατάλληλο αριθμητικό προσομοίωμα, το οποίο αναλύθηκε με τη μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων. Έγινε προσπάθεια να καλυφθεί ένα εύρος εδαφών, ώστε να αξιολογηθεί η δυνατότητα εφαρμογής των αναλυτικών μεθόδων σε διάφορες συνθήκες. Το αριθμητικό μέρος της εργασίας δεν είναι μια μελέτη πραγματικής αντιστήριξης, αλλά μια προσπάθεια παραμετρικής διερεύνησης του προβλήματος της κατανομής των εδαφικών πιέσεων επί πολλαπλά αγκυρωμένου εύκαμπτου πετάσματος.

 

Προέκυψε το συμπέρασμα ότι οι αναλυτικές μεθοδολογίες προσεγγίζουν ικανοποιητικά τις κατανομές των εδαφικών ωθήσεων σε μη συνεκτικά εδάφη, ενώ δε συμβαίνει το ίδιο για συνεκτικά εδάφη. Προτείνεται, αναφορικά με τον υπολογισμό της συνολικής εδαφικής ώθησης, για χαλαρές άμμους η μέθοδος Twine–Roscoe, ενώ για μέσες και πυκνές άμμους η μέθοδος Peck και το κάτω όριο της μεθόδου NAVFAC. Για μαλακές αργίλους προτείνεται η μέθοδος Peck, ενώ για μέσης στιφρότητας αργίλους προτείνεται το άνω όριο της μεθόδου Peck που θεωρητικά αφορά στιφρές αργίλους. Τα πιο πάνω συμπεράσματα προέκυψαν από μεγάλο εύρος ωθήσεων μεταξύ της κατάστασης γεωστατικών τάσεων και της κατάστασης ενεργητικών ωθήσεων, για αντίστοιχα μεγάλο εύρος οριζόντιων μετατοπίσεων του πετάσματος.