Η πρόβλεψη της απόκρισης μιας κατασκευής σε σεισμούς κοντινού πεδίου, είναι ένα αντικείμενο που απασχολεί έντονα τους επιστήμονες παγκοσμίως και έχουν προταθεί διάφορες μέθοδοι εκτίμησης της απόκρισης αυτής.

 

 Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η διερεύνηση της συμμετοχής ανωτέρων ιδιομορφών στην απόκριση ενός οκταώροφου πλαισιακού κτιρίου από ωπλισμένο σκυρόδεμα και αναλυτικότερα επιθυμούμε να εξετάσουμε τη συμμετοχή της δεύτερης ιδιομορφής στη σεισμική απόκριση. Προκειμένου να αξιολογηθεί η συμμετοχή της δεύτερης ιδιομορφής, θα προχωρήσουμε στον υπολογισμό των μετακινήσεων, των αδρανειακών δυνάμεων και των τεμνουσών καθ’ ύψος του κτιρίου. Τα μεγέθη αυτά θα υπολογιστούν με δύο διαφορετικές μεθόδους, αρχικά με βάση της ανελαστική ανάλυση χρονοϊστορίας και έπειτα με την ιδιομορφική ανελαστική δυναμική ανάλυση. Από την σύγκριση των αποτελεσμάτων θα εκτιμήσουμε τελικών της επιρροή της δεύτερης ιδιομορφής στην απόκριση της κατασκευής. Στο τελευταίο μέρος της εργασίας θα προχωρήσουμε στην εκτίμηση της ικανότητας πλαστικής στροφής της κατασκευής, υπό τις σεισμικές διεγέρσεις, μελετώντας τη πιθανότητα συσχέτισης της με την επιρροή της δεύτερη ιδιομορφή.

 

Από της αναλύσεις που έγιναν κατανοούμε τη μεγάλη επιρροή της δεύτερης ιδιομορφής στη απόκριση του φορέα, κυρίως σε ότι έχει σχέση με τις αδρανειακές και τέμνουσες δυνάμεις Η επιρροή της δεύτερης ιδιομορφής στη απόκριση είναι λογικό να συμβαίνει σε πολυώροφα κτίρια, αν λάβει κανείς υπόψη του το γεγονός ότι τα κτίρια αυτά εμφανίζουν μεγάλες ιδιοπεριόδους, με αποτέλεσμα η πρώτη ιδιοπερίοδος να αντιστοιχεί σε χαμηλές τιμές στα ελαστικά φάσματα μετακινήσεων και επιταχύνσεων, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ιδιομορφές που εμφανίζουν μικρότερες τιμές ιδιοπεριόδων και αντιστοιχούν σε μεγάλες φασματικές τιμές, δικαιολογώντας έτσι και τη μεγάλη τους επιρροή.

 

Το ουσιαστικότερο αποτέλεσμα από την παρούσα εργασία είναι τελικά ότι η μέθοδος της ιδιομορφικής ανελαστικής δυναμικής ανάλυσης προσεγγίζει ικανοποιητικά τα αποτελέσματα της ανελαστικής ανάλυσης χρονοϊστορίας του ισοδύναμου πολυβάθμιου συστήματος, δίνοντας με αυτό τον τρόπο τη δυνατότητα να εκτιμάται η απόκριση του φορέα με μια μέθοδο, που χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερη ταχύτητα υπολογισμού και από λιγότερο υπολογιστικό φόρτο.