Αντικείμενο της παρούσας μεταπτυχιακής εργασίας είναι η αποτίμηση της φέρουσας ικανότητας ενός υφιστάμενου πολυώροφου κτιρίου και η διερεύνηση της ανάγκης ή όχι για επέμβαση και ενίσχυση αυτού. Το κτίριο που μελετάται είναι μια πενταόροφη πολυκατοικία στην περιοχή του Γκύζη που μελετήθηκε και οικοδομήθηκε το 1971. Τα φέροντα δομικά στοιχεία του κτιρίου είναι από οπλισμένο σκυρόδεμα και σχεδιάστηκαν σύμφωνα με τις διατάξεις του Κανονισμού Οπλισμένου Σκυροδέματος (1954) και του Αντισεισμικού Κανονισμού (1959), οι οποίες στερούνταν την αυστηρότητα των σύγχρονων οδηγιών ως προς τη μελέτη και την επίβλεψη. Για την αποτίμηση της φέρουσας ικανότητας του φορέα εφαρμόστηκαν τόσο ελαστικές όσο και ανελαστικές μέθοδοι ανάλυσης οι οποίες και συγκρίνονται μεταξύ τους. Τέλος, προτείνονται κάποιοι τρόποι επέμβασης ώστε να βελτιωθεί η σεισμική συμπεριφορά του κτιρίου, η οποία κρίθηκε ανεπαρκής στη φάση της αποτίμησης. Αναλυτικότερα:

Στο πρώτο κεφάλαιο περιγράφονται οι κανονισμοί που ίσχυαν έως το 1984,  με τους οποίους μελετήθηκε το μεγαλύτερο ποσοστό των υφιστάμενων κτιρίων στη χώρα μας και παρουσιάζονται οι βασικές αδυναμίες των κτιρίων σε σχέση με τις σύγχρονες αντισεισμικές κατασκευές. Στη συνέχεια παρουσιάζονται οι βασικές μέθοδοι σχεδιασμού και ανάλυσης οι οποίες και εφαρμόζονται στην εργασία.

Στο δεύτερο κεφάλαιο παρουσιάζεται το υπό μελέτη κτίριο καθώς και το προσομοίωμα που χρησιμοποιείται για την ανάλυση του. Καθορίζονται οι ιδιότητες των υλικών, τα χαρακτηριστικά των διατομών αλλά και οι φορτίσεις που επιβάλλονται .

Στο τρίτο κεφάλαιο παρουσιάζονται οι ελαστικές μέθοδοι ανάλυσης που εφαρμόστηκαν στο προσομοίωμα. Αρχικά, παρουσιάζονται τα αποτελέσματα της ιδιομορφικής ανάλυσης και στη συνέχεια εφαρμόζεται η Δυναμική Φασματική Μέθοδος και η Απλοποιημένη Φασματική Μέθοδος, με χρήση του φάσματος του Ευρωκώδικα 8. Ακολουθεί η Γραμμική Ανάλυση Χρονοϊστορίας που γίνεται με χρήση επιταχυνσιογραφήματος από το σεισμό της Αθήνας (1999). Παρουσιάζονται τα μέγιστα εντατικά και παραμορφωσιακά μεγέθη που προκύπτουν από κάθε ανάλυση και συγκρίνονται μεταξύ τους.

Στο τέταρτο κεφάλαιο αναπτύσσεται ο σύγχρονος τρόπος σχεδιασμού, δηλαδή ο αντισεισμικός σχεδιασμός με στάθμες επιτελεστικότητας.

Το πέμπτο κεφάλαιο αφορά στη μη γραμμική στατική ανάλυση. Αρχικά αναπτύσσεται το θεωρητικό υπόβαθρο και οι προϋποθέσεις εφαρμογής της μεθόδου. Στη συνέχεια παρουσιάζονται οι μέθοδοι υπολογισμού του σημείου επιτελεστικότητας και η εφαρμογή της ανάλυσης στο προσομοίωμα. Τέλος, παρουσιάζονται τα αποτελέσματα της ανάλυσης για τις δύο κατανομές της οριζόντιας φόρτισης που εφαρμόζονται στην κατασκευή.

Στο έκτο κεφάλαιο γίνεται μία αναφορά στην ενίσχυση υποστυλωμάτων με μανδύες οπλισμένου σκυροδέματος. Αρχικά, παρουσιάζεται ένα υποθετικό σενάριο, στο οποίο εξετάζεται αν αλλάζει η συμπεριφορά του φορέα σε περίπτωση που κάποια υποστυλώματα είχαν σχεδιαστεί με περισσότερο οπλισμό σε σχέση με τον υφιστάμενο. Στη συνέχεια, επιλεγμένα υποστυλώματα ενισχύονται με μανδύες σκυροδέματος, και αποτιμάται εκ νέου η σεισμική συμπεριφορά της κατασκευής.