Απουσία διαθέσιμων πειραματικών δεδομένων σχετικά με την απόκριση αγωγού – τάφρου – επίχωσης κατά την κατακόρυφη προς τα κάτω μετακίνηση του αγωγού (π.χ. λόγω ενεργοποίησης τοπικού ρήγματος, επιβαλλόμενων μετατοπίσεων μετά από σεισμική ρευστόποιηση) οι ισχύοντες διεθνείς κανονισμοί έχουν βασιστεί στη θεωρία φέρουσας ικανότητας επιφανειακών λωριδωτών θεμελίων. Όμως, αυτή η θεώρηση δεν είναι συμβατή με το πρόβλημα της κατακόρυφης προς τα κάτω κίνησης του αγωγού και επακόλουθα η εφαρμοσιμότητα της χρήζει περαιτέρω διερεύνηση. Επιπλέον οι κανονισμοί ενέχουν την παραδοχή πως οι διαστάσεις της τάφρου εγκιβωτισμού πρέπει να είναι επαρκώς μεγάλες ώστε η επιφάνεια αστοχίας να σχηματιστεί ανεμπόδιστα μέσα στην τάφρο και η απόκριση του αγωγού σε όρους φορτίου – μετατόπισης (p – y curves) να μην  επηρεαστεί από το περιβάλλον σκληρότερο φυσικό έδαφος. Παρόλα αυτά, δεν καθορίζεται ακριβώς ούτε το μέγεθος των παραπάνω διαστάσεων ούτε η επίδραση στις εδαφικές πιέσεις επί του αγωγού εάν δεν εγκιβωτιστεί αυτός σε τάφρο των παραπάνω διαστάσεων. 

Επομένως, η παρούσα μεταπτυχιακή εργασία διερευνά :

α. την εφαρμοσιμότητα της θεωρίας φέρουσας ικανότητας επιφανειακών λωριδωτών θεμελίων στο πρόβλημα της κατακόρυφης προς τα κάτω κίνησης του αγωγού.

β.    την επίδραση των περιορισμένων διαστάσεων της τάφρου που κατασκευάζεται συνήθως, στην απόκριση του αγωγού.