Οι καταγραφές κοντινού πεδίου καθίστανται πολύ σημαντικές για τις κατασκευές, καθώς η επίδρασή τους στην απόκριση της κατασκευής είναι πολύ σημαντική έως καταστροφική. Οι καταγραφές κοντινού πεδίου διακρίνονται σε δύο κατηγορίες α) παλμικές (pulse like records) και β) μη – παλμικές (non – pulse like records).  Εκείνες που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι οι παλμικές καταγραφές, εξαιτίας των χαρακτηριστικών που τις διακρίνουν. Τα χαρακτηριστικά εκείνα είναι η κωδωνοειδής επαύξηση στο ελαστικό φάσμα της καταγραφής στη περιοχή των μεσαίων και μεγάλων περιόδων (T=1sec-3sec) και επίσης οι αυξημένες απαιτήσεις πλαστιμότητας στο ανελαστικό φάσμα, στο ήμισυ (περίπου) της περιόδου του παλμού T_p/2.

Εντούτοις, έχει παρατηρηθεί ότι υπάρχουν πολλές καταγραφές, οι οποίες δεν χαρακτηρίζονται ως παλμικές σύμφωνα με τους κλασικούς δείκτες παλμικότητας που έχουν προταθεί από Baker (2007) και Καρδούτσου (2017), παρόλα αυτά όμως παρουσιάζουν τα χαρακτηριστικά των παλμικών καταγραφών, εξαιτίας της ύπαρξης «κρυφών παλμών» σε αυτές τις καταγραφές. Με βάση τα παραπάνω, γίνεται εμφανής η ανάγκη για τη μελέτη και τη διερεύνηση των παλμικών καταγραφών, αλλά και των καταγραφών που περιέχουν «κρυφούς παλμούς».

Προς αυτή την κατεύθυνση, στο θεωρητικό υπόβαθρο της παρούσας εργασίας γίνεται αναφορά στις καταγραφές κοντινού πεδίου και στις βασικές έννοιες που τις συνοδεύουν. Επίσης, παρατίθενται τα διάφορα μοντέλα - μεθοδολογίες που έχουν προταθεί κατά καιρούς. Πιο συγκεκριμένα, γίνεται αναφορά στις μεθοδολογίες προσδιορισμού παλμικών καταγραφών, με έμφαση σε εκείνες που προτάθηκαν τους Baker (2007), Μαυροειδή και Παπαγεωργίου (2003), Μίμογλου (2014), Καρδούτσου (2017). Κυρίως, γίνεται αναφορά στον τρόπο με τον οποίο μια καταγραφή χαρακτηρίζεται ως παλμική ή μη παλμική, με την εκάστοτε μεθοδολογία. Κοινό σημείο όλων των παραπάνω μεθοδολογιών είναι ότι εξετάζουν την χρονοϊστορία της ταχύτητας της αρχικής καταγραφής και υπολογίζουν ένα δείκτη παλμικότητας (PI = Pulse Index) για την κατάταξη των καταγραφών ως παλμικές ή ως μη – παλμικές, ανάλογα με την τιμή του δείκτη αυτού. Η διαφορά τους είναι στο εύρος των τιμών αυτού του δείκτη σε κάθε μια μεθοδολογία.

Κατόπιν, προχωρήσαμε στην ανάλυση ενός πλήθους καταγραφών από τη βάση δεδομένων του NGA (Next Generation Attenuation), με τιμές εδαφικής επιτάχυνσης PGA > 0.15g και οι οποίες ενώ με βάση τον Baker (2007), αλλά και την Καρδούτσου (2017), παρουσίαζαν πολύ χαμηλό δείκτη παλμικότητας, εντούτοις προκαλούσαν επιπτώσεις και απαιτήσεις πλαστιμότητας αντίστοιχες με εκείνες των παλμικών καταγραφών. Στην εν λόγω εργασία, η ανάλυση διευκολύνθηκε από αλγόριθμο που αναπτύχθηκε με τη συμβολή του κ. Ιωάννη Ταφλαμπά. Ο αλγόριθμος αυτός εξάγει 6  παλμούς από την αρχική χρονοϊστορία κάθε καταγραφής που μελετήθηκε, με βάση την μέθοδο του Μαυροειδή και Παπαγεωργίου (2003) και του Μίμογλου (2014). Έτσι, στη συνέχεια υπολογίστηκαν για κάθε καταγραφή και οι δείκτες παλμικότητας με βάση τον Baker (2007) και την Καρδούτσου (2017), προκειμένου να γίνει σύγκριση των αποτελεσμάτων. Με βάση τις αναλύσεις αυτές, διερευνήθηκε η επίδραση του κάθε εξαγόμενου παλμού από τους έξι, στις απαιτήσεις πλαστιμότητας. Ως κρίσιμη τιμή της πλαστιμότητας λήφθηκε μ=6 σύμφωνα με τον Μιράντα (2007) και υπολογίστηκαν οι λόγοι απομειωμένης προς την αρχική απαίτηση πλαστιμότητας. Συνεπώς, ένας εξαγόμενος κρυφός παλμός θεωρήθηκε σημαντικός για την καταγραφή, εάν σύμφωνα με το λόγο αυτό προέκυπτε σημαντική απομείωση της απαιτούμενης πλαστιμότητας. Τέλος, έγινε σύγκριση του ελαστικού φάσματος της αρχικής καταγραφής και της απομειωμένης καταγραφής, μετά την αφαίρεση του σημαντικού παλμού αυτής, ώστε να βρεθούν οι παλμοί που ευθύνονται για τις κωδωνοειδείς επαυξήσεις στο ελαστικό φάσμα απόκρισης.

Με βάση το θεωρητικό υπόβαθρο, και κυρίως με εφαρμογή των διαφόρων μεθοδολογιών σε συνδυασμό με τις πραγματοποιούμενες αναλύσεις επιβεβαιώθηκε τελικά το γεγονός ότι αρκετές είναι οι καταγραφές εκείνες που ενώ δεν χαρακτηρίζονται ως παλμικές λόγω του χαμηλού δείκτη παλμικότητας, εντούτοις παρουσιάζουν σημαντικούς κρυφούς παλμούς, που ευθύνονται για τα χαρακτηριστικά παλμικών καταγραφών που παρουσιάζουν οι καταγραφές εκείνες.