Οι μεταλλικοί αγωγοί είναι αντικείμενο που απασχολεί τον πολιτικό μηχανικό τα τελευταία χρόνια, καθώς η χρήση τους σε ξηρά και θάλασσα αυξάνεται συνεχώς. Ιδιαίτερη είναι η μελέτη της τοποθέτησής τους στην θάλασσα, αντικείμενο που έχει μελετηθεί κυρίως για τις περιοχές του Ατλαντικού, του Ινδικού και Ειρηνικού Ωκεανού, λόγω των κοιτασμάτων που διαθέτουν και λόγω της ανάγκης εκμετάλλευσης αυτών. Δεν είναι λίγες οι εφαρμογές βέβαια και στη Βόρεια Θάλασσα και τη Μεσόγειο όπου τα τελευταία χρόνια υλοποιείται ο ΤΑΠ.

 Στην παρούσα εργασία, δίνεται έμφαση στις μεθόδους τοποθέτησης αγωγών, στα πλεονεκτήματα και τις ιδιαιτερότητες κάθε μεθόδου, καθώς και στη σύγκριση διαφόρων μεθόδων μεταξύ τους. Πιο συγκεκριμένα, γίνεται αναφορά στις μεθόδους Lay αλλά και στις  Tow και στο ποιες από αυτές ενδείκνυνται για βαθιά ή ρηχά ύδατα και υπό ποιες προϋποθέσεις.

Καταληκτικά παρουσιάζονται δύο παραμετρικές προσομοιώσεις της τοποθέτησης ενός αγωγού με την μέθοδο S-lay σε ρηχά νερά, με την μεν πρώτη επίλυση να εστιάζει σε παραμετροποίηση της διαμέτρου του αγωγού και η δε δεύτερη σε παραμετροποίηση της ακτίνας καμπύλωσης που εφαρμόζεται σύμφωνα με την S-lay μέθοδο. Στόχος αυτών των επιλύσεων είναι να προσδιορισθούν συγκριτικά διαγράμματα σχετικά με τις αναπτυσσόμενες στον αγωγό τάσεις σε κάθε περίπτωση και να δοθεί μία πρόταση που θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μία βέλτιστη επίλυση σε παρόμοιες συνθήκες.