Η παρούσα εργασία αναδεικνύει και αξιολογεί τις διαφορές της νέας έκδοσης του Ευρωκώδικα 8 με την υπάρχουσα, όσον αφορά τον αντισεισμικό σχεδιασμό των μεταλλικών κατασκευών. Η νέα έκδοση του Ευρωκώδικα 8 που εξετάζεται, prEN1998:2022, βρίσκεται σε κατάσταση διαμόρφωσης και μένει να οριστικοποιηθεί καθώς και να προσαρτηθεί το εθνικό προσάρτημα. Κατά τη σύγκριση του μέρους 1-1 και 1-2 του Ευρωκώδικα 8 της νέας έκδοσης με την υπάρχουσα, διαπιστώθηκε ότι τα εντατικά μεγέθη λόγω σεισμού με τα οποία σχεδιάζεται ένα νέο κτίριο είναι πλέον δυσμενέστερα. Η αύξηση των εντατικών μεγεθών οφείλεται πρωτίστως στη μείωση του συντελεστή συμπεριφοράς q και δευτερευόντως στο διαφορετικό τρόπο υπολογισμού του φάσματος σχεδιασμού. Επιπλέον, ο νέος Ευρωκώδικας κατατάσσει τα εδάφη με πιο δυσμενή όρια από τον προγενέστερο.   

Σε επίπεδο σχεδιασμού μελών, στο μέρος 1-2 του Ευρωκώδικα 8 διαφοροποιούνται οι δράσεις σχεδιασμού τους ανάλογα με την κατηγορία πλαστιμότητας, τον τύπο του στατικού συστήματος και την κατηγορία του χάλυβα της μεταλλικής κατασκευής, καθώς εισάγονται ο συντελεστής σεισμικής δράσης Ω και οι συντελεστές υπεραντοχής ω_rm και κράτυνσης του υλικού στις κρίσιμες περιοχές ωsh. Στο παράρτημα Ε και H του Ευρωκώδικα 8 παρουσιάζονται οι έλεγχοι και οι κατασκευαστικές λεπτομέρειες των συνδέσεων δοκού υποστυλώματος, διαγώνιων μελών και θεμελίωσης των υποστυλωμάτων. Οι συνδέσεις διαχωρίζονται ανάλογα με το μέλος και τη χρονική σειρά στα οποία εμφανίζεται μηχανισμός.  

Στο κεφάλαιο 4 επιλύεται ένα παράδειγμα του μαθήματος σιδηρών κατασκευών ΙΙ με τη νέα έκδοση του Ευρωκώδικα 8 για να διαπιστωθεί κατά πόσο επαρκεί ένα κτίριο που έχει σχεδιαστεί με την προγενέστερη έκδοση του Ευρωκώδικα 8. Μη έχοντας γνώση του νέου εθνικού παραρτήματος που αφορά τη σεισμική επιτάχυνση θεωρήθηκαν παράμετροι τέτοιοι ώστε το φάσμα απόκρισης να είναι όμοιο με αυτό του παραδείγματος. Όμως, ο συντελεστής συμπεριφοράς q παρουσίασε μείωση με αποτέλεσμα τα εντατικά μεγέθη που σχεδιάζεται πλέον η κατασκευή να παρουσιάσουν αύξηση. Η αύξηση των μεγεθών αυτών σε συνδυασμό με τη διαφοροποίηση των ελέγχων των μελών έδειξε κυρίως ότι τα διαγώνια μέλη αστοχούσαν, ο έλεγχος της μέγιστης μετακίνησης των ορόφων δεν επαρκούσε και ότι οι συνδέσεις δοκού υποστυλώματος πρέπει να παραλάβουν μεγαλύτερη ροπή λόγω αύξησης της ικανοτικής αντοχής των δοκών.